پترا، اردن
در حاشيه ي بيابان عرب، در نقطه اي دور افتاده در كوهستانهاي جنوب بحرالميّت، پترا، پايتخت چشمگير امپراطوري ناباتائين (Nabataean)، شاه آرتاس(Aretas) چهارم (۹ پيش از ميلاد تا ۴۰ ميلادي) بود. استادان تكنولوژي آبي، ناباتائين ها، شهر خود را با بناهاي تونلي بزرگ و مخازن آب ساختند كه آب آشاميدني را به داخل شهر مي برد و احتمال سيل هاي قابل توجه را نیزكاهش مي داد. يك سالن تئاتر كه گنجايش ۴۰۰۰ تماشاگر را داشت. امروز، مقبره هاي قصر، كه به همراه معبد يوناني به ارتفاع ۴۲ متر (۱۳۷ فوت ارتفاع) روبروي صومعه ي الدير (ELDeir) قرار داشتند، نمونه هاي قابل توجهي از فرهنگ خاورميانه هستند. پترا، كه در زبان يوناني به معناي “سنگ” است طي سالها سالم باقي مانده است زيرا تقريباً هه بناهاي آن از ديوارهاي سنگي محكم ساخته شده اند. شايد آن ديدني ترين شهر باستاني است كه در دنياي امروزي پابرجاست.
شهر قدیمی پترا
در قسمت های شمال آن، بقاياي يك شهر قديمي ۹۰۰۰ ساله، پترا را مانند جريكو (Jericho)، يكي از نخستين مستعمره هاي شناخته شده ي خاورميانه مي سازند. پترا كه در ابتدا يك شهر قلعه اي بود، تبديل به مركز تجاري ارزشمندي شد. كنترل خطوط مهم تجاري فرصتي را براي پترا فراهم آورد و معبدهاي عظيم، آرامگاهها و ساختمانهاي اداري بنا شدند. بعد از تسخير توسط روميان در سال ۱۰۶، موقعيت پترا كم كم به عنوان مركز تجاري، ضعيت شد. اين شهر احتمالاً در دوران شكوفايي خود تحت فرمانروايي روميان ظرفيت ۳۰۰۰۰-۲۰۰۰۰ نفر را داشت اما در اواخر امپراطوري بيزانس ، سيستم آبي و بناهايي كه روزگاري زيبا بودند، ويران شدند. قرنها بعد، پترا از نقشه ها ناپديد شد و تبديل به افسانه گرديد. در سال ۱۸۱۲، يوهان بورك هارد، مسافر سوئيسي پنهاني وارد اين شهر شد كه به شهري اسلامي تغيير يافته بود و داستان خود را با دنيا قسمت نمود.
جهت اقامتگاه های داخلی اعم از ویلا ، سوییت ، هتل آپارتمان و واحد های بوم گردی از سیستم رستاک و اپلیکیشن اندروید قابل دانلود از کافه بازار و گوگل پلی می توانید استفاده نمایید .
رستاک جهت رزرو پیشنهادات شگف انگیزی برای شما دارد.
تور های لحظه آخری ما را در اینستاگرام رستاک تور دنبال کنید
راه های دسترسی به پترا
فريبندگي پترا، بيشتر ناشي از واقع شدن آن در حاشيه ي وادي عرب، بخشي از شکاف دره ي بزرگ است. تپه هاي ماسه سنگ ناهموار، ژرف دره ي عميقي را شكل مي دهند كه به راحتي از همه طرف حفظ مي شود. بهترين راه رسيدن به پترا از طريق سیك (Siq)، دره اي پرپيچ و خم، اغلب باريك كه ناگهان به سوي عظيم ترين بناهاي تاريخي پترا، الخزنه (خزانه) گشوده مي شود، است. اين آرامگاه از سنگ هاي كوهي ساخته شد و با ارتفاع ۴۰ متر ( ۱۳۱ فوت)، آرامگاه سلطنتي بود- اما افسانه مي گويد كه دزدان دريايي، گنجينه ي خود را در آنجا مخفي مي كردند بنابراين پترا يك خزانه بود. خداي اصلي پتراي باستان، دوشارا (Dushara) بود كه به صورت سنگ سياه مستطيل شكلي به همراه آلات (Allat)، الهه ي اصلي اعراب گذشته، پرستيده مي شد. پرستشگاهها را مي توان در نقاط مختلفي در پترا ديد و مكانهاي سرگشاده ي بسياري براي قرباني نمودن به نام قربانگاه وجود دارند.
قلعه نویشوان اشتاین، Fussen ، آلمان
قلعه ی نویشوان اشتاین در
عصري ساخته شد كه قلعه ها و دژ به لحاظ استراتژيكي اصلاً ضروري نبود. در عوض، از
تخيّل محض به وجود آمد- تركيبي زيبا و رويايي از برج ها و ديوارها در چشم اندازی
زیبا از كوهستان و درياچه ها. تركيبي از سبكهاي معماري گوناگون و كار استادانه ي
واقعي به يك اندازه الهام بخش نسلهاي قدیم و جدید بوده است.
اسكلوب نویشوان اشتاین ، كه در زبان آلماني به معناي ” قلعه ي سنگي شاعرانه ي
جديد ” است، يك قلعه ي اواخر سده ي ۱۹ در جنوب غربي آلمان مي باشد. گفته مي
شود كه اين قلعه، تنها بنا در جهان است كه بيشترين عكس از آن گرفته شده است. اين
معروفترين قلعه ي شاه لودوينگ دوم عاشق از بواريا است كه الهام بخش قلعه ی زيباي
خفته در ديزيني لند كاليفرنيا در آمريكا شد.
موقعیت قلعه نویشوان
قلعه در قله ي يك تپه قرار دارد. يك جاده ي شيب دار و باريك به دروازه ي جلويي منتهي مي شود. برج ها در ديوارهاي بيروني قلعه شامل پلكانهاي گرد هستند. ساخت اين قلعه با ۳۶۰ اتاق، ۱۷ سال طول كشيد. اين قلعه با برجك هاي خود، روحيه ي قرون وسطايي كاذب و سبك هاي نماي داخلي خود كه از بيزانس به سبك روميان تا «گوتيك» در نوسان بود، خيال واقعي قصه ي پرياني است كه به واقعیت می پیوندد. قلعه ي نيوسك وانستين روي شواليه ي شاعر، لونگرين (Lohengrin) كه شخصي مهم در اساطير قرون وسطاي آلمان است و نیز روي شخصيت اصلي يك اُپرا، توسط آهنگساز آلماني ريچارد واگنر نامگذاري شد.
داستان قلعه نویشوان
به خاطر رفتارهاي عجيب و
غريب لودويگ و به خاطر اين باور كه او مقدار زيادي از پول كشور بواريا را روي
ساختمانها و هنرها (اگرچه لوديگ پول خود را براي نيوسك وانستين استفاده نمود) بر باد داده است، قبل از اينكه
قلعه كامل شود، از قدرت بركنار شد.
مدتی بعد از غرق شدن مرموز شاه لودويگ در سال ۱۸۸۶، قلعه و نماي داخلي خيره كننده
و عجيب آن به روي عموم مردم گشوده شد. بسياري از فرشينه ها و نقاشي ها صحنه هايي
از اُپراهاي وگنر را نشان مي دهند كه بر عشق لودويگ به اثر ﻮگنر تأكيد مي كنند.
با وجود اين، بسياري از اتاق هاي داخلي بدون تزئين هستند زيرا فقط ۱۴ اتاق قبل از
مرگ وگنر آراسته شده بود. اين قلعه توسط يك آتشخانه ی روشن شده با زغال سنگ، هواي
فشرده در زير زمين، گرم مي شود. اتاق سلطنت كه در واقع هيچ تخت سلطنتي ندارد، در
پشت قلعه در طبقه ي چهارم وجود دارد. قلعه، عظمت خود را در اتاق خواب پادشاه به
همراه نقاشي هاي خيره كننده ي روي ديوار، تابلوهاي نقاشي، سنگ تراشي ها، معرق ها و
تزئينات به بازديدكنندگان نشان مي دهد. هنرمندان زيادي در آنجا كار كرده اند:
نقاشان، مجسمه سازان، سنگتراشان، نجّاران، نقاشان روي شيشه، آهنگران هنرمند، كليد
سازها، طراح ها، خياطان و گلدوزها. تخت اتاق خواب پادشاه كنده كاري پر زرق و برقي
را نشان مي دهد كه حکاکان چوب بيش از دو سال روي آن كار كرده اند. اين قلعه يك
حياط سنگ فرش شده ي خيلي بزرگ دارد.
ماچو پيچو Machu Picchu
حدود سال ۱۴۴۰، عقيده بر اين
بود كه پاچاكوتك يوپانكو (Pachacutec Yupanqui)، بنيانگذار امپراطوري اينكا
(Inca)، اين شهر را در ابرهاي معروف
به ماچو پيچو (“كوهستان پير”) ساخت كه اكنون پرو در آن واقع است. اين
مکان شگفت انگیز ۲۳۵۰ متر (۷۷۱۰ فوت) بالاتر از سطح دريا در عمق جنگل آمازون
بالاي رودخانه ي اوروبامبا (Urubamba) قرار
گرفته است.
ماچو پيچو كه قرنها توسط دنیای خارج فراموش شده بود هنگامي توجه بين المللي را به
خود معطوف نمود كه باستان شناس آمريكايي هيرام بينگام (Hiram Bingham) در سال ۱۹۱۱ مجدداً آن را كشف كرد.
نظریات درباره ی ماچو پیچو
چندين نظريه در مورد آنچه که ماچو پیچو بود، وجود دارد: برخي عقيده دارند كه آن آرامگاه مجلّل (محل دفن) پاچاكوتك بود زيرا بقاياي بناهايي وجود دارد كه پوشيده از طلا بود. برخي ديگر تصور مي كنند كه آن يك اينكا”IIacta” بود، محل سكونتي كه هم براي كنترل اقتصاد نواحي فتح شده و هم براي حفظ اشرافيت درجه ي يك اينكا در موقع حمله، ساخته شد. نظريه ي ديگري در مورد اين ايده بيشتر توضيح مي دهد، ديدن ماچو پيچو به صورت كشوري براي اشرافيت اينكا احتمالاً به صورت رصدخانه و براي مراسم طالع بينانه نيز استفاده شده است. در گذشته حداكثر ۷۵۰ نفر در ” شهر گمشده ي اينكاس (Incas)” زندگي مي كرد ند. گفته مي شود كه طرح تاريكي از دامنه ي كوه در پشت ماچو پيچو نماي اينکا را نشان مي دهد كه به آسمان نگاه مي كند، به همراه بزرگترين قله، هواينا پيكچو (Huayna Picchu) (“كوهستان جوان” ) كه بیني آن را نشان مي دهد.
موقعیت ماچوپیچو
ماچو پيچو منطقه ي كشاورزي
پهناوري داشت- به همراه محصولات مفيدي از جمله غلّات، كوكا، و ثعلب و گياهان
زينتي ديگر و آنچه احتمالاً بخشهاي زنده و مذهبي بودند. در منطقه ي شهري بالاتر،
اينتيهواتاناي معروف (تيرك بستن خورشيد) وجود دارد، كه ستون سنگي ساخته شده از
بلوك سنگي در اندازه ي يك پيانوي كنسرت است. اين ساعت خورشيدي دقيقاً تاريخ دو
اعتدال شب و روز و تاريخ حوادث مهم آسماني ديگر را نشان مي دهد. تصور مي شود كه
در هنگام زمستان، وقتي خورشيد به نظر می رسید هر روز بیشتر ناپدید می شود کشیشان
برای جلوگیری از ناپدید شدن کامل خورشید، مراسمي را برگزار مي كردند تا خورشيد را
به سنگ ببندند.
همه چيز گوياي اين است كه وقتي اسپانيايي ها، به هنگام نبرد با اينكاهاي شورشی
ويلكا بامبا، به سرزمين هاي سوزكو (Cuzco) رفتند، ماچو پیچو به سرعت متروك شد. اما آبله ی كشنده سریعتر از
فاتحان اسپانیایی بود، و ۵۰ درصد جمعیت احتمالا به خاطر این بیماری در سال ۱۵۲۷
كشته شدند. حكومت اينكا شكست خورد، بخشي از امپراطوري جدا شد و وارد جنگ داخلي
گرديد. بنابراين در زمان پیزارو (Pizarro)، فاتح
اينكا که در سال ۱۵۳۲ وارد سوزكو شد، احتمالا در آن زمان ماچو پيچو از قبل يك شهر
متروك بود.
مجسمه ی آزادي نيويورك
آزادي روشنايي بخش دنيا» كه
عموماً به نام مجسمه ی آزادي شناخته مي شود، در اواخر قرن نوزدهم ميلادي به
احترام اهداف آزادي خواهان و استقلال طلبان به دولت آمريكا اهداء شد. اين بنا سمبل
اميد و آزادي براي ميليون ها مهاجري بود كه به دنبال سرنوشتي نو سرشار از صلح و
خوشبختي وارد آمريكا شده بودند. مجسمه ی آزادي نامزد هفت عجايب جديد دنياست كه به
طور نزديكي به یکی از هفت عجايب باستاني دنيا- مجسمه ی عظيم رودس- شباهت دارد.
اين مجسمه مسي واقع در جزيره آزادي نيويورك در ۲۸ اكتبر ۱۸۸۶، يادآور صدمين سال
تاريخ آمريكا و دوستي دو ملت در خلال انقلاب آمريكا بنا شد. فردريك آگوسته
بارتولدي و گوستاو ايفل، طراحان برج ايفل، پايه داخلي را طراحي كردند. اين مجسمه
تلاشی دو سويه بين فرانسه و آمريكا بود. آمريكايي ها پايه ی بنا و فرانسوي ها نيز
ساخت مجسمه و نصب آن را بر عهده گرفتند.
ساخت مجسمه
در جولاي ۱۸۸۴ كار در
فرانسه به اتمام رسيد و۳۵۰ قطعه در۲۱۴ بسته، سوار بر ناو فريگت فرانسوي «اسير» (Isere) در
ژوئن ۱۸۸۵ وارد نيويورك شدند. تكه هاي مجسمه بر روي پايه بازسازي شد و ۴ ماه بعد
در اكتبر ۱۸۸۶، مجسمه در حضور صدها بيننده در جاي خود قرار گرفت. او( مجسمه ی
آزادي) هديه ی صد ساله اي بود كه۱۰ سال در آمدنش تأخير داشت.
بانوي آزادي مشعلي در دست راست و لوحي در دست چپ دارد كه روي آن تاريخ اعلام رسمي
استقلال آمريكا يعني۴ جولاي ۱۷۷۴ حك شده است. يكي از پايه ها روي زنجير بنا شده
كه نماد آزادي به دست آمده، است و تاجي با ۷ گل ميخ روي سر به نشان ۷ دريا و ۷ قاره
دارد. بلندي بنا از مشعل با احتساب پايه ها ۹۳ متر مي باشدكه شامل پايه و ستون ها
مي شود. مجسمه ساخته شده از ورق هاي نازك مس است كه توسط فرآيندي به نام « حكاكي
برجسته» در ورق هاي چوبي، كوبيده شده اند و سپس با صفحه هايي بر يك اسكلت از جنس
استيل سوار شده اند كه وزني معادل ۲۰۴ تن را شامل مي شود و ستون هاي آن ۲۴۵۰۰ تن
است.
شعر «کلزوس نو» از اِما لازاروس در ۱۹۰۳ روی يك صفحه ی برنزي كوچك حكاكي شده و در
موزه ی پايه ی مجسمه نگهداري مي شود. بيت مشهور آخر شعر مي گويد:
خستگي ات را، فقرت را و انبوه اشتياق
انباشته شده ات براي تنفس آزادي را به من بده. آرامش ساحل پر بارت را به سوی بي
خانمان ها بفرست، طوفان به سوي من. من چراغ اميدم را در كنار دروازه ی طلايي بر
دست مي دارم!
خانه ی اپراي سيدني استراليا
خانه ی اپراي سيدني در سيدني و در ایالت نیو سات ولز کشور استراليا قرار دارد. این بنا رسماً در۲۰ اكتبر۱۹۷۳ توسط ملكه اليزابت دوم گشایش یافت، كه به همراه مراسم آتش بازي در افتتاحيه و اجراي سمفوني شماره ۹ بتهون بود. اين معماري بي نظير، قاره استراليا را در نقشه معماري جهان قرار دارد. توانايي خلق آثار هنري انتزاعي، تنها پس از اختراع عكاسي در اواخر قرن نوزدهم توسعه يافت يعني هنگامي كه نقاشان شروع به آزمايش و تجربه تفسير انتزاعي و كوبيسمي از واقعيت كردند. خانه ی اپراي سيدني يكي از مشهورترين و متمايزترين ساختمان هاي قرن بيستم و يكي از معروف ترين مكانهاي اجراي هنر در جهان است كه در نقطه ی Bennelong بندر سيدني و با چمنزاري در جنوب و نزديك به پل بندر سيدني واقع شده است. ساختمان و محوطه آن نمادي از استراليا شده است. تقريباً شكل بادباني و صدفي مقطع آن، اين را به نظر مي رساند كه قايق هاي بادباني بسیاری در بندر وجود دارند. هر هفته، هزاران توريست بدون علاقه به اپرا و يا با كمي علاقه به آن، از اين بناي تأثير گذار ديدن مي كنند.
موقعیت جغرافیایی خانه ی اُپر
خانه ی اُپراي سيدني شامل
زميني به مساحت۸/۱ هكتار مي باشد، كه داراي ۱۸۳ متر ارتفاع و ۱۲۰ متر عرض در عريض
ترين نقطه ی خود است. اين بنا توسط ۵۸۰ تير بتني حفر شده در ۲۵ متري زير سطح دريا
پشتيباني مي شود. قدرت برق آن نياز مردم يك شهر۲۵۰۰۰ نفري را تأمين مي كند و قدرت
برقش را بوسيله ۶۴۵ كيلومتر از كابل برق توزيعي بدست مي آورد. سقف خانه ی اُپرا
از۱٫۰۵۶٫۰۰۰ كاشي سفيد گرانيتي خود تميز شونده (Cleaning - Self) كه از سوئد وارد شده اند، ساخته شده است.
خانه ی اُپراي سيدني داراي۱۰۰۰ اتاق است كه شامل۵ سالن تئاتر، ۵ استوديوي تمرين،
۲تالار اصلي، چهار رستوران، ۶ كافه و چندين مغازه و فروشگاه براي سوغات مي باشد.
فضاي داخلي اش ساخته شده ازگرانيت صورتي و چوب است. ۵ سالن اجراي برنامه در خانه
ی اُپرا وجود دارند كه شامل: سالن كنسرت با ۲۶۷۹ صندلي و بخش بزرگ خانه ی اُپراي
سيدني كه بزرگترين بخش عملياتي با قابلیت جابه جايي مكانيكي ـ با ۱۰۰۰۰ لوله ـ در
جهان است، سالن تئاتر با ۱۵۴۷ صندلي، سالن نمايش تئاتر با ۵۴۴ صندلي، تماشاخانه
با ۳۹۸ صندلي و سالن استوديو نیز با ۳۶۴ صندلي مي باشند.
خانه ی اُپراي سيدني، علاوه بر بسياري از اين توليدات موسيقی، تئاترهاي ديدني و
رقص باله، مركز برگزاري اپراي استراليا، محل استقرار شركت تئاتر سيدني و اركستر
سمفوني سيدني است.
تاج محل آگرا هندوستان
تاج محل چون گوهري گرانبها از هنر مسلمانان در هند مي درخشد. اين آرامگاه- مسجد ـ باشكوه توسط شاه جهان، پنجمين امپراتور مسلمان مغول، ساخته شد. او اين بنا را به ياد همسر زیبا و محبوب ایرانی تبارش، شاهزاده اَرجومان بانو، كه با نام « ممتاز محل» معروف بوده است، بر پا کرد. شاهزاده تأثير بسزايي در زندگي و روند سياسي سلطان داشت، اما در سن ۳۹ سالگي هنگام به دنيا آوردن چهاردهمين فرزند خود در سال ۱۶۳۱ میلادی در گذشت. مرگ همسر، فرمانروا را در غم فرو برد. آخرين وصيت او به سلطان اين بود كه به ياد او بنايي بسازد كه دنيا تاكنون به خود نديده است. بنابراين امپراتور تصميم گرفت بنايي افسانه اي با مرمرهاي سفيد بسازد كه دور تا دور آن را باغي ديوار مانند فرا بگيرد. شاه جهان بعدها توسط پسرش از سلطنت سرنگون شد و مدت هشت سال در قلعه قرمز نزديك بنا زنداني بود و گفته مي شد كه مي توانست تاج محل را از پنجره سلول خود ببيند. او پس از مرگ در تاج محل دفن شد. تاج محل بين سالهاي ۱۶۳۱و ۱۶۴۸ بنا شد، حدود۰۰۰/۲۰ كارگر روزها كار مي كردند و در شهري نزديك تاج محل كه مخصوص آنان ساخته شده بود زندگي مي كردند.
معماری تاج محل
اين شهر به یاد شاهزاده
مرحوم، ممتاز آباد، نام گذاري شدكه هم اكنون با نام تاج گنج شناخته مي شود. مصالح
مورد نیاز از سراسر هند و آسياي مركزي با كمك يك هزار فيل به منطقه حمل می
شد.گنبد مركزي ۵۷ متر ارتفاع دارد. به طور مجموع، از ۲۸ نوع سنگ زينتي در ساخت
بنا استفاده شده است: سنگ ماسه سرخ رنگ از فاتحپور سيكري، يشپ (نوعی سنگ زینتی)
از پنجاب، بلور و سنگ سبز از چین، فيروزه از تبت، سنگ لاجورد و ياقوت كبود از
سريلانكا، زغال سنگ و عقيق از عربستان، الماس از پانا و مرمر سفيد از ماكرانا،
راجاستان. تقريباً روي تمام سطوح، كار شده و معماري نمای بیروني از بهترين نمونه
هاي معماري مغولی در تمام دوران هاست.
برخلاف ديگر آرامگهاهاي مغولي، باغ های تاج محل به طور كامل روبروي بنا قرار دارند
و نه در پشت آن و هيچ نقشي در پشت زمينه ندارند؛ در عوض آسمان در پس زمينه ی آن
قرار دارد. از آن جايي كه بنا روبروي يك دشت قرار دارد و دور تا دور آن رودخانه
اي جاري است، اين پس زمينه ی جاودان به طرزي جادويي عمل مي كند و انعكاس رنگ ها
بر روي سطوح مرمرین تاج محل ، همواره رنگ و سيمای بنا را دگرگون مي كند. تركيب
بندي اشكال و خطوط در بنا كاملاً متقارن و همسان است. ارتفاع زياد معبد همراه با
ظاهر هرمی شكل آن، تاج محل را سرشار از زيبايي مي كند و آن را همچون هاله شناور
در فضا جلوه مي دهد.
خواستگاه نام «تاج محل» هنوز ناشناخته مانده است. در داستانهاي عاشقانه ی منطقه ی
شاه جهان، اين بنا با نام راوزا ( مقبره) ممتاز محل معروف است. اعتقاد بر اين است
كه تاج محل، كوتاه شده ی نام همسر سلطان بوده است.
تيمبوكتو مالي
تيمبوكتو يكي از غني ترين
مكانهاي جهان مي باشد و در قرن دوازدهم تأسيس شده است. اين مكان در تقاطع چهار
مسیر مهم كاراواني قرار گرفته و جهان قدرتمند و توسعه يافته عرب را معرفی مي كند.
يكي از نخستين دانشگاههاي جهان كه به دانشگاه اسلامي سانكُره مشهور است و۲۰ هزار
نفر در آن تحصيل كرده اند در اين مكان بنا شده بود. امروزه از آن يك افسانه شگفت
انگيز باقي مانده و بدين سان، به يكي از عجايب باستاني – باغهاي معلق بابل- تشبيه
شده است.
ممكن است كه نام تيمبوكتو « چشمه بوكتو» از نام يك زن توارگي به نام بوكتو گرفته
شده باشدكه اولين چشمه را در مكاني كه شهر قرار دارد، حفر كرده است. افسانه هاي
ثروت تيمبوكتو باعث ترويج كاوش اروپايي ها در ساحل جنوبي آفريقا شد. لغت
«تيمبوكتو» اغلب براي توصيف مكاني بسيار دور و يا جايي كه شايد اصلاً وجود نداشته
استفاده مي شود و در واقع شهري است در مالي و در حاشیه ی جنوبي صحرای بزرگ
آفریقا،كه حدوداً در ۸ مايلي رودخانه ی نيجر قرار دارد.
معماری
تا قرن ۱۴، تيمبوكتو به يك
مركز تجاري بزرگ و يك قطب دانش و فرهنگ اسلامي تبدیل شده بود. وقتي امپراتور
مانسا موسا در سال ۱۳۲۴ براي زيارت به مكه رفت، نظر اروپايي ها و عرب ها را نسبت
به آفريقاي جنوبي تغيير داد. او با توقف در قاهره طلاهاي بسيار زيادي را بخشيد كه
اين امر باعث نزول ناگهاني بازار پول محلي شد. او مسجد باشکوهی را ساخت و معمار
گرانادا ،ابواسحاق، را بر آن داشت تا مسجد سانكُر را طراحي كند و در كنارش
دانشگاه سانكُر را بنا کرد.
تا دهه ۱۴۵۰ نزديك به ۱۰۰٫۰۰۰ نفر در اين شهر زندگي مي كردند كه آنها اديب و
دانشمند بودند و باقي در مصر و مكه به تحصيل پرداخته بودند. شهر بین سالهاي ۱۴۰۳
و ۱۵۹۱ به اوج خود رسيده بود، يعني هنگامي كه بازرگانان آفريقاي شمالی نمك، پارچه
و اسب را با طلا و برده معامله مي كردند. لئو آفريكانوس، مسلماني از گرانادا، از
ملاقاتش در سال ۱۵۲۶ و علاقه ی مفرط اروپايي ها به « شهر طلا» مي نويسد. در
سال۱۵۹۱، موروكو، تيمبوكتو را تسخير کرد و خيلي زود دانشمندان را به دليل ناسپاسي
دستگير كرد و بعضي را کشت و بعضی ديگر را نیز تبعيد كرد. ويرانگرتر از اين حمله ی
موروكو، حمله هاي بامبارا، فولاني و توارِگ بودند كه حتي سربازان موروكو هم در
برابرشان از بين رفتند. در سال ۱۷۸۸، گروهي از انگليسي ها انجمني را براي كشف
بخش هاي داخلي آفريقا تشكيل دادند كه در ابتدا براي كشف منبع نيجر و دستيابي به
تيمبوكتو شروع به كار كردند. از مشهورترين شكست ها در اين كشف می توان به دزديده
شدن، شكنجه دادن و غرق شدن شخصي به نام مونگو پارك اشاره کرد. در سال۱۸۲۴، جامعه
ی جغرافيايي فرانسه جايزه اي را براي اولين فرد اروپايي ای كه تيمبوكتو را ملاقات
كند و زنده باز گردد در نظر گرفت. کاوشگر اسكاتلندي ـ گردون لينگ در ۱۸۲۴ موفق به
اين كار شد، اما دو روز بعد، هنگام خروج از شهر دزديده شد. تيمبوكتو در سال ۱۸۹۴
توسط فرانسه تسخير شد و توسط اين كشور به حال عادي بازگشت. در سال ۱۹۶۰، تيمبوكتو
بخشي از جمهوري مستقل مالي شد.
استون هنج ( Stonehenge )
استون هنج يك اثر خرسنگي (megalith ) متعلق به عصر مفرغ است كه در جنوب انگلستان واقع شده و از خاك
فرم داده شده در اطراف(گرداگرد) يك محوطه دايره ای شکل و از سنگ هاي عظيم الجثه
ساخته شده است. هنوز علت ساخت این اثر تاریخی و اینکه توسط چه کسی بنا شده است،
معلوم نيست.
امروزه، نيمي از اين اثر تاريخي بر جای مانده است- بعضي از سنگ هاي آن افتاده اند
و سقوط كرده اند و مابقي براي كار ساخت و يا مرمت راههاي مزارع ربوده شده اند و
در طي قرن ها، بازديدكنندگان مقداري از آنها را براي يادگاري برداشته اند.
استون هنج در سه مرحله و با تغيير چيدمان سنگها در دفعات زياد در مرحله ی آخر
ساخته شده است.
معماری بنا
برآورد شده كه براي ساخت اين
بنا ميليون ها ساعت كار نياز بوده ـ در حدود ۲۴۳ سال كار براي هر شخص! این اولين
بناي تاريخي است كه حدود ۳۱۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح ساخته شده و نیز از يك حصار
دايره اي شکل به قطر ۱۱۰ متر برخوردار است.گودال ها به صورت دستي و با كمك استخوان
هاي حيوانات به عنوان بيلچه، حفر شده اند و از شاخ گوزن نیز به عنوان كلنگ بهره برده
شده است. ۵۶ حفره در اطراف مرز گودال براي نگه داشتن تيرهاي چوبي حفر شده است.
استون هنج در حدود ۲۵۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح تجديد بنا شد- اين بار، با سنگهاي
آبي از جنس ماسه سنگ كه از كوهستانهاي Preseli در ۳۸۰ كيلومتری ولز به دست آمده
بودند، صورت گرفت. احتمالاً اين سنگ ها را بر روي كلک بزرگي شناور در امتداد
رودخانه Avon به طرف بالا حركت داده اند و به
محل مورد نظر آورده اند. ذكر اين نكته جالب است كه هر سنگ حدوداً ۵ تن وزن داشته
است.
مرحله نهايي در حدود ۲۳۰۰ سال قبل از ميلاد آغاز شده بود. سنگ هاي آبي از جا در
آورده شدند و جا بجا شدند و حتي كمي با ماسه سنگهاي بزرگ و سنگ هاي Sarsen ادغام
شدند و بعد ازآن به سايز گوي هايي به اسم maul كوبيده
و تراشيده شدند. هر جفت از سنگ ها به طور قائم بلند شده بود و با یک تكنيك پيچيده
و با استفاده از لنتو در بالا به يكديگر متصل شدند. تصوير يك خنجر و ۱۴ تيغه تبر
بر روي يكي از Sarsen ها حك شده و ساير تبرهاي كنده كاري شده، در نماي بيروني سنگها
ديده شده اند كه احتمالاً مربوط به عصر مفرغ، يعني ۲۱۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح
هستند.
داستان ها درباره بنا
اسطوره هاي بسیاري درباره استون هنج وجود دارد؛ زماني كه شمال شرقي و جنوب غربي در یک خط مستقیم ردیف می شوند، فرضيه اي وجود دارد كه تشريفات مذهبي نجومي با تحويل نقطه ي اعتدال درگير می شده است- براي مثال، در يك صبح نيمه ی تابستان، نخستين اشعه هاي خورشيد به طور مستقيم به مركز اين بنا يعني در ميان آرايش نعلی شکل آن وارد مي شدند. ساير دانشمندان بر اين باورندكه استون هنج، مقصدي طولاني براي يك حركت دسته جمعي براي اجتماع در حال تشييع جنازه بوده است، در حالي كه افسانه هاي قديمي مي گويند که مرلين جادوگر غولي داشت كه اين بنا را براي او ساخته و يا اينكه به گونه اي ساحرانه، اين سنگ ها را از ايرلند به اين مكان منتقل كرده است؛ بعضی دیگر نیز معتقدند كه شيطان، اين بنا را بر پا كرده است.
آكروپوليس آتن يونان
آكروپوليس ( در يوناني به معناي شهر بزرگ) در بلندي كوهي كه اكنون به نام صخره مقدس شناخته مي شود بنا شد و هدف از ساخت آن تأمين امنيت براي شهروندان بود. گفته شده است كه اين شهر در زمانهاي باستان به نام Cecropia و به افتخار ابليس، كيكروپس و يا سكروپس، اولين شاه آتني ساخته شده است. معبدي بزرگ كه وقف آتنا پولياس ( خدای محافظ شهر) است، احتمالاً در اواسط قرن ششم قبل از ميلاد بنا شده است. اين معبد آهكي به سبك معماري قديم يونان به نام معبدBluebeard (ريش آبي) شناخته می شده است، به اين علت كه سه مجسمه كه ريشهاي آبي تيره داشتند در آن جا قرار گرفته بودند. با قطعيت نمي توان گفت كه اين معبد جايگزين معبد ديگر شده يا صرفاً در محلي مقدس بنا شده است.
معماری بنا
در اواخر همين قرن ( سده ششم
قبل از ميلاد) معبد ديگري بنا شد كه آن را آرخائوس نائوس (Archaios Naos) مي ناميدند.
بخش بزرگي از آكروپوليس از جمله پارتنون قديمي در يورش ايرانيان در ۴۸۰ قبل از
ميلاد تخريب شد. پس از پايان جنگ، اهالي آتن ابتدا در مراسمي قطعات و ابزار هنري
و عبادتي را كه ديگر قابل استفاده نبود دفن كردند و سپس اقدام به مرمت بنا كردند.
اين بخش، غني ترين گنجينه شناخته شده درآكروپوليس است كه طي ساليان با بازسازي
معبد، از تخريب مصون مانده است.
بخش عمده اي از معابد بزرگ تحت رهبري پريکلس در دوره اي كه آن را عصر طلايي آتن مي
نامند باز سازي شد. فيدياس، پيكر تراش بزرگ، به همراه دو معمار مشهور، لكتنيوس و
كاليكراتس، مسئول بازسازی اين بناي تاريخي شدند. اواسط قرن پنجم قبل از ميلاد،
آكروپوليس به شكل امروزي خود رسيد. بعد از يك وقفه به علت جنگ پلوپونيسيان، ساخت
بنا در خلال صلح نيكياس در بين سالهاي۴۲۱ و ۴۱۵ به پايان رسيد.
معابد آكروپوليس مجموعه اي از گرانبهاترين گنجينه هاي معماري دوران باستان هستند.
امروزه، پارتنون نشان و سمبل جهاني تمدن يونان به شمار مي رود؛ هم چنين در آرم
يونسكو تصوير معبد، نمادي از فرهنگ و آموزش مي باشد.
تور های لحظه آخری ما را در اینستاگرام رستاک تور دنبال کنید
برای خرید بلیط هواپیما به صورت آنلاین به رستاک تیکت مراجعه کنید
